It Testamint fan Salomo is in algemien as apokryf beskôge religieuze tekst, besibbe oan it Alde Testamint fan 'e Bibel. It is in pseudepigrafysk geskrift ûnder de namme fan 'e Israelityske kening Salomo, dat yn wurklikheid skreaun is troch in kristlik auteur, en yn 'e joadske boarnen alhiel net foarkomt. It Testamint fan Salomo beskriuwt hoe't kening Salomo by steat steld waard om 'e Timpel fan Jeruzalim te bouwen troch it gebrûk fan in magyske ring dy't him tabetroud wie troch de aartsingel Michael. It moat nei alle gedachten datearre wurde tusken de earste en de fyfde iuw, mear as in milennium nei de dea fan fan 'e wiere Salomo. Yn it Testamint fan Salomo wurdt de keninginne fan Skeba ôfskildere as in hekse, wat derop tsjut dat de skriuwer him bewust wie fan 'e joadske tradysje wêryn't dat hja krektlyk behannele waard.

Ynhâld |

As de demon Ornias in jongfeint dy't de geunst fan Salomo hat, berôvet fan 'e helte fan syn lean en him boppedat syn libbenskrêft ûntnaderet, bidt Salomo ta God om help, en God stjoert de aartsingel Michael om him in ring mei it segel Gods derop te bringen, wêroan't alle demoanen hearrich wêze moatte. Salomo lient de ring út oan 'e jongfeint, dy't him nei Ornias ta smyt, sadat dy ûnder de ynfloed fan 'e ring komt. Dêrop oarderet Salomo Ornias om 'e ring mei te nimmen nei Beëlzebub, de foarst fan alle demoanen, sadat dy him krektlyk hearrich wêze moat. Sa bringt de kening in leger fan demoanen byinoar, dy't foar him de Timpel fan Jeruzalim bouwe.

Uteinlik lit Salomo in jong tsjinstfeintsje nei Araabje ta reizgje om dêr in machtige wyndemon te fangen, dy't dat lân teheisteret. De wyndemon, dy't fan Efippas hjit, hat de macht om 'e hoekstien fan 'e Timpel, dy't troch in elk beskôge waard as te swier om op te krijen, op syn plak te tillen. Dêrnei bringe Efippas en in oare demon út 'e Reade See in wûnderlike pylder fan 'e iene of oare pearze substânsje (de oersetting is hjir ûndúdlik) út 'e Reade See wei nei de Timpel ta. De demon dy't út dy see ôfkomstich is, bekent dêrop dat syn namme Amelouith is, en dat hy de kweageast is dy't de tsjoenders fan 'e farao fan Egypte bystie tsjin Mozes, en dy't it hert fan 'e farao tsjin 'e Israeliten behurde, mar dy't neittiid mei de Egyptners ûnder fuotten helle waard doe't Mozes by harren de trochtocht troch de Skelfsee de see oer harren hinne spiele liet.

Der folget dan in koart slotferhaal, wêryn't Salomo fertelt hoe't er fereale waard op in Sjûnammityske frou, en der om har yn tastimde om offers te bringen oan 'e heidenske goaden Remfan en Moloch. Hoewol't er inkeld it bloed fan sprinkhoannen oan harren offere troch dy mei de hân stikken te knipen, ferliet Gods Geast him daliks, en kaam er bekend te stean as in dwaas, wylst minsken en demoanen de gek mei him hiene. It Testamint fan Salomo einiget mei Salomo dy't op syn stjerbêd leit, dêr't er no krekt it hiele ferhaal wei fertelt hat, en de minskheid op it hert drukt om net te dwaan sa't hy dien hat, mar om it hjoed en de takomst beide yn acht te nimmen en de gefolgen fan jins dieden te oertinken foar't men hannelet.